De een zijn…

…dood is de ander zijn brood luidt het gezegde. Vandaag bereikte mij het droevige bericht dat de man van een collega waar ik veel mee samen heb gewerkt plotsklaps is overleden. Met dat ik dit verschrikkelijke nieuws te horen krijg ging ook mijn andere telefoon. De vaste telefoon. Een kinderopvangorganisatie belde in ‘paniek’ op. Het optreden op hun feest was afgezegd. Natuurlijk begrepen ze heel goed dat mijn collega nu niet meer in staat is om dat optreden te doen. Ze heeft nu wel iets anders aan haar hoofd.

Geluk bij een ongeluk heb ik op de dag van het feest van het kinderdagverblijf nog geen voorstelling staan. Ik kan en ga mijn collega vervangen. Hierdoor kan het feest gewoon doorgaan en heeft mijn collega een zorg minder. Toen haar moeder was overleden heb ik dat ook al een keer gedaan. Samen met haar vele jaren in de Koos en Kleppie Konténâh in Den Haag voorstellingen gespeeld. Ook samen een voorstelling gemaakt over gezond gewicht voor de GGD Utrecht.

Maar je staat wel heel raar te kijken. Dat iemand er zomaar ineens niet meer is. Terwijl hij een paar dagen er voor vol trots met foto’s op Facebook liet zien dat hij een auto had op weten te knappen.