Eindelijk kon op Valentijnsdag de voorstelling ‘Wil jij mijn mama zijn?’ doorgaan. Op de eerder afgesproken datum waren veel leidsters ziek en was het bij deze kinderopvang even een heksenketel, want met bijna alle leidsters thuis (quarantaine) is een kinderopvang draaiende houden geen makkelijke opgave.

Op 14 februari was de rust weergekeerd en kon het gelukkig wel doorgaan. Rond 10.00 uur werden de kinderen door de ouders gebracht. Ook kinderen die normaal niet op maandag op de opvang zijn mochten komen omdat een juf met pensioen gaat. Het was haar feest en mijn voorstelling was een traktatie van haar aan de kinderen. De kinderen genoten met volle teugen. Omdat ik het met de mobiele poppenkast speelde kon ik dat ook zien. Om de haverklap werd er weer heel hard gelachen om de capriolen van het jonge zwaantje, die weer het geluid van het dier dat voor zijn neus staat niet kan maken maar blaast als een zwaan.

Toen het was afgelopen riepen er een aantal:”Nog een keertje!” Het was tijd voor limonade en een koek en voor het uitpakken van de cadeautjes die ze voor de afscheidnemende juf hadden meegenomen.

Een paar dagen later kreeg ik van de juf een mailtje. Dit is haar reactie: ” Wil je nog even ontzettend bedanken voor je voorstelling afgelopen maandag , vond het echt schitterend vooral om te zien hoe de kids aan het genieten waren!! Maar ook zo goed om te zien en te horen hoe je toch iedere keer de aandacht vast wist te houden. Klasse !!”

Van zo’n reactie word ik altijd een beetje verlegen.